Po deszczach przyszły upały... i komary.

Inżynier spojrzał mściwie na własne przedramię i uniósł je delikatnie. Wpatrzony hipnotycznym wzrokiem w krwiopijcę, który wbił cienką jak włos trąbkę wpasowując się dokładnie między włoski, wziął zamach, wymierzył precyzyjnie i uderzył z całej siły. - A masz, ty franco! – inżynier wiedział, że samczyki komara żywią się nektarem, a gryzą tylko samice. Ścierając plamę krwi i resztki skrzydełek, a przy okazji masując zaczerwienione przedramię czuł, że bierze odwet za cały męski gatunek. - Zwijamy się panowie – rzucił do pracowników. – Te ścierwa nie dadzą nam teraz spokoju. Dość na dziś. Zgarnijcie sprzęt do jaskini. O, widzę, że proboszcz do nas zmierza. Inżynier patrzył w stronę drzew, skąd wychynął właśnie Mątwicki wędrując do nich przez łąkę. Proboszcz wymachiwał rękami. Inżynier pokiwał głową ze zrozumieniem. Gryzą ścierwa potępione, pomyślał. - Idźże sobie duszo nieczysta – mamrotał tymczasem Mątwicki zmęczony obecnością strzygi. Monika najwyraźniej upatrzyła sobie proboszcza. Polubiła go z przyczyn niezrozumiałych dla niej samej. Darzyła go zwyczajnie sympatią, a że była ciekawa z natury nie odstępowała księdza ani na krok. Kiedy czuła, że ma jej dość po prostu mu się nie pokazywała. - A wie ksiądz proboszcz, że strzygi mają dwie dusze? - Co też ty opowiadasz, nieszczęsna? - No tak! To wiadoma sprawa. Rodzimy się z dwiema duszami. Mamy też dwa serca i dwa rzędy zębów. O, niech proboszcz popatrzy – Monika rozwarła szeroko paszczę, żeby zademonstrować podwójny garnitur zębów. Mątwicki z lekkim obrzydzeniem rzucił okiem i przestraszył się nie na żarty. Strzyga wcale nie kłamała. Proboszcz przeżegnał się szybko. - Schowaj się przynajmniej. Nie chcę, żeby cię widzieli ci tam niewinni chłopcy – wskazał na ekipę, która zbierała narzędzia z terenu przyszłego cmentarza. - Niewinni! – prychnęła Monika. – Mogłabym proboszczowi opowiedzieć to i owo o ich niewinności. Nie dalej jak wczoraj w nocy... - Zamilcz już! - A o widzenie, niech się dobrodziej nie martwi. Oni mnie nie widzą. - Tylko ja cię widzę? – księdzu opadły ręce z desperacji. - Teraz tak – Monika uśmiechnęła się szeroko. – Jak zechcę to się im pokażę. - Ale dlaczego pokazujesz się właśnie mnie? - Lubię proboszcza – strzyga dłubała ptasim szponem między zębami. Mątwicki wolał się nawet nie domyśleć, co stamtąd wydłubuje. Miał nadzieję, że kawałek zwierzęcia, a nie tkanki ludzkiej. Na korzonki raczej nie liczył. Monika jakby czytała w jego myślach. - Niech się proboszcz tak nie jeży. To tylko noga konika polnego. Sucha jest i wlazła mi między zęby. Do ptaszka ksiądz przecież nie ma pretensji, że zje robaka, prawda? – Monika spojrzała oskarżycielsko w księże oczy. - Nie, nie. Stworzenie musi się żywić – mógł tylko przyznać jej rację. – Tak ten świat jest urządzony. - No właśnie – przytaknęła. – A ksiądz wierzy, że to siła wyższa tak wszystko urządziła? Mątwicki aż przystanął z oburzenia. Nie będzie przecież dyskutował z paskudą o boskim dziele! Tylko tego brakowało! - Posłuchaj no... - Moniko. - Posłuchaj no, Moniko – proboszcz wziął głęboki oddech. – Dlaczego nie idziesz ku światłu? - Co takiego? – strzyga była szczerze zdziwiona. - Ku światłu. Dusze po śmierci idą ku światłu. - A skąd proboszcz o tym wie? Szedł proboszcz? - Ja jeszcze żyję. Nie bądź bezczelna. Po śmierci dusze idą do lepszego świata. - Albo gorszego. Kto to wie? Jak ktoś nie był, to co się wymądrza? Zresztą ja przecież wcale nie jestem po śmierci – wzruszyła ramionami. – Mam dwie dusze.

W związku z intensywnymi opadami deszczu, przypominamy, że tak to się właśnie zaczęło...

Po dwóch tygodniach deszczu, potoki spływające z gór zmieniły się w dziki żywioł, który niszczył, tarmosił i bezlitośnie porywał ze sobą wszystko, co mu stanęło na drodze. Woda płynęła szerokim strumieniem i zdawało się, że nic nie zdoła powstrzymać rozwścieczonej przyrody. Wały ziemne nie pomagały, a mosty ledwo zipały pod naporem spienionej brei. Korytem rzek i niegdysiejszych spokojnych strumieni płynęły sprzęty, wyrwane drzewa, kawałki ogrodzeń, gdzieniegdzie rower, garnki, jakiś but... Fale toczyły i wlokły ze sobą najdziwniejsze i całkiem nieoczekiwane przedmioty. Gdy wreszcie iście biblijny potop nieco złagodniał, a wody odrobinę opadły, oczom udręczonych mieszkańców miasteczka, ukazywał się obcy i wrogi krajobraz, który w dodatku brzydko pachniał. Mara spojrzała na swoją suknię zabrudzoną błotem. Delikatne koronki wyglądały jak psu z gardła wyjęte. Próbowała je trochę wygładzić i przy-klepać na długich nogach, ale bez większego powodzenia. Nienawidziła wyglądać byle jak. Wiedziała, że nic tak nie dodaje kobiecie uroku jak elegancki strój i pewność siebie. Teraz jeden element odpadł. Trudno. Wyjęła z błota pantofelek i z westchnieniem rozejrzała się dookoła. Część grobów była zdewastowana. Walały się wieka trumien albo drzazgi po wiekach od tych tańszych, tandetnych, w różnych miejscach osiadły plastikowe kwiaty, liche ozdoby, tu i ówdzie jakieś kosteczki, ale nie było widać mieszkańców cmentarza. Czyżby się pochowali w grobowcach bogaczy albo w krypcie? Za plecami Mary, znad samej skarpy rozległ się przeraźliwy wrzask. Dało się też słyszeć skwierczenie, któremu towarzyszył nieprzyjemny swąd. Mara odwróciła głowę. Rzeczywiście skwierczał wąpierz. Pewnie wypełzł nieopatrznie na powierzchnię, albo go woda wymyła. Nie było pewności co do przyczyny, w każdym razie nie powinien był się pokazywać na zewnątrz, bo choć ciągle padało, noc jeszcze nie nastała. Jazgocząc paskudnie i dymiąc wąpierz pędził w kierunku jednego z dwóch najokazalszych grobowców na tutejszym cmentarzu w nadziei, że zdoła uratować swój nędzny nieżywot. Mara patrzyła za nim ze złością i pomyślała, jaka to straszna szkoda, że nie skomli tak ta wredna, ruda Lamia, która zawsze starała się odbić jej któregoś z kochanków. Lamii jednak nie zagrażało światło dzienne. Może przynajmniej woda zniszczyła i jej sukienkę? Mara podniosła się z kamienia i stanęła na imponująco długich nogach. To im przede wszystkim zawdzięczała zainteresowanie mężczyzn. Im, a także wiotkiej talii, jasnej skórze, prawie przezroczystej, długim, czarnym włosom i powłóczystemu spojrzeniu. Spowijała ją atmosfera zmysłowości, zagadki i obietnicy. No i Mara pchała się do łóżka. Taką miała naturę, a tej prawie żaden mężczyzna nie potrafił się oprzeć. To dlatego tracili dla niej głowy. Niektórzy dosłownie, jeśli Mara nie żywiła się przez dłuższy czas. Ale to były dawne czasy. Odkąd osiadła na stałe na cmentarzu w Dyrdymałach, żyła w swoistej symbiozie z tutejszymi mieszkańcami. Tak było wygodniej, a wygoda ważna rzecz, jak mawiał lord Drake, który cenił wygodę. Zwłaszcza po każdej z tych tajemniczych i niekończących się podróży, o których mówił tak niechętnie. Ciekawe, gdzie był teraz ten niby Anglik z wyższych sfer. Tak naprawdę towarzysze podejrzewali go, że się podszywa jedynie pod Anglika, ale trudno było cokolwiek przesądzić, ponieważ lord Drake ciągle znikał. Mara postąpiła kilka kroków, czemu towarzyszyły odgłosy obrzydliwego ciamlania. Pantofelki grzęzły w błocie. Zazwyczaj spokojny i suchy cmentarz w tym niewielkim miasteczku, powstałym niegdyś wokół posiadłości hrabiostwa Pąckich, przemienił się w błotnistą ofiarę niszczycielskiego żywiołu.

Ojca Pąckiewicza objazdu po Dyrdymałach ciąg dalszy

- Proboszczu! Księże proboszczu! Jurna Anka przeskakiwała przez kałuże i groby przedzierając się do skarpy, na której stał proboszcz Mątwicki. Proboszcz oderwał zatroskane spojrzenie od rzeki i ekipy sprzątającej, i spojrzał na rozemocjonowaną gospodynię. Na szczęście nie było powodu do paniki. Akcja przebiegała szybko i sprawnie, więc skąd ten niepokój? Anka zatrzymała się przed proboszczem łapiąc oddech. - Coś jedzie do nas i świeci jak cholera! Rydwan jakiś piekielny albo co. - Oj, Anka, Anka. Pilnuj języka – strofował ją dobrotliwie. - Niech się ksiądz sam przekona! – Anka wskazywała ręką w stronę drogi, skąd faktycznie coś połyskiwało jaskrawymi promieniami spomiędzy drzew. Proboszcz podrapał się po policzku i ruszył w stronę kościoła. Mało miał kłopotów, teraz jeszcze jakieś nie wiadomo co. Rzucił okiem w prawo, gdzie zza przechylonego krzyża na mocno zniszczonym grobie wyglądała Monika. Strzyga patrzyła zmrużonymi złośliwie oczkami to na leśną drogę, to na proboszcza. - A kysz – syknął Mątwicki bez większego przekonania. - Że co? – dopytywała się Jurna Anka. - Nic, nic, nie zwracaj uwagi – proboszcz podkasał sutannę i stąpał ostrożne po błocie. – Za co mnie to spotyka? – biadolił pod nosem idąc po śladach Anki. Jurna Anka tak naprawdę nazywała się Anna Jurna i była księżą gospodynią od czterech lat. Silna, zrównoważona, opiekuńcza, nie cackała się ani z losem ani z księdzem, ani tym bardziej z wikarym Pawlakiem, z którym sam Mątwicki nie zawsze sobie radził. Trzymała silną ręką całe gospodarstwo i nie straszne jej były żadne wyzwania. Potrafiła też skutecznie odstraszyć bardziej natrętnych parafian, za co proboszcz był jej w głębi duszy niezwykle wdzięczny. Nauczony doświadczeniem ufał Ance i nie podważał jej opinii. Zawsze się okazywało, że jej trzeźwy osąd sytuacji i szybkie decyzje były słuszne. Dlatego i tym razem podążał za Anką, bo skoro postanowiła, że tak trzeba, widać coś było na rzeczy. Gdy wyszli oboje na leśną drogę prowadzącą do kościoła i niewielkiej plebanii, od strony miasta nadjeżdżał powoli dziwny – jak się proboszczowi zdawało – samochód, połyskujący w promieniach słońca. Całe szczęście, że przestało wreszcie padać. Pogoda dawała nadzieję, na uniknięcie nowych kataklizmów i doprowadzenie cmentarza do ładu. Nie do pomyślenia, żeby się nieboszczycy poniewierali po okolicy. W dodatku te łazęgi pozbawione grobów powyłaziły na światło dzienne. Z wyjątkiem różnego wampirzego tałatajstwa, które się teraz kryło po zamkniętych grobowcach i pewnie pełzało w kościelnej krypcie szukając schronienia przed światłem słonecznym. Proboszcz nie był w stanie zrozumieć, dlaczego potępieńcy szwendali się bezkarnie po kościele i żaden piorun w nich nie strzelał. Z tego, co czytał na ten temat, święte miejsce było dla nich niedostępne. Niestety miejscowe upiory zdawały się o tym nie wiedzieć. Woda święcona również nie robiła na nich wrażenia, choć wikary na polecenie proboszcza używał jej całkiem obficie. Sam proboszcz raz osobiście pokropił jednego dziwaka i chyba z powodzeniem, bo zdawało mu się, że dziwak znikł. Ale może mu się tylko zdawało? Może woda była przeterminowana? Proboszcz westchnął. Najwyraźniej upiory się go nie bały. W dodatku pokazywały mu się najbezczelniej w świecie. Ciekawe, dlaczego je widział? Może to była jakaś próba? W każdym razie postanowił, że za nic w świecie nie przyzna się Ance. Podejrzewał, że jego gospodyni doskonale wie o plączących się upiorach, ale udaje, że nic się nie dzieje, więc on tym bardziej się nie przyzna. Jak by to wyglądało, gdyby się rozeszło, że proboszcz ma u siebie na plebanii dusze wyklęte i nic nie potrafi z tym zrobić! Proboszcz Mątwicki stanął na niewielkim placu, gdzie kończyła się droga i patrzył na podjeżdżające auto. Gdy pojazd się zatrzymał, drzwi się otworzyły i wysiadł sławny na całe województwo, a może i dalej, ojciec Pąckiewicz we własnej osobie. Proboszcz starał się nie okazywać niechęci. Znał Pąckiewicza od wielu, wielu lat. Wychowali się razem w Dyrdymałach, ganiali po okolicznych lasach, łąkach i skałkach. Nawet razem trafili do seminarium duchownego, ale potem ich drogi się rozeszły. Pąckiewicza bardziej interesował biznes niż sprawy boskie, w czym nie byłoby nic złego, gdyby nie jego pazerność oraz wyjątkowe zakłamanie, które raziły prostodusznego proboszcza. Złość i zazdrość były jednak niechrześcijańskie, więc przywitał gościa z otwartymi ramionami udając, że nie widzi pierścienia, który Pąckiewicz wyciągał do niego trochę bez sensu i na pewno z przyzwyczajenia.

Nastąpiło lekkie zaniedbanie, a tymczasem w Dyrdymałach...

Bugatti veyron w kolorze delikatnie podwędzanej sardynki zaparkował z fasonem na żwirku przed budynkiem ratusza w Dyrdymałach. Przed wojną, tą pierwszą, był tu pałac hrabiostwa Pąckich, ale po kolejnej przeszedł na własność państwa. Dziś gościł w swoich progach urząd miejski, bibliotekę oraz siedzibę organizacji ekologicznej Zielony Gumiak. Tę ostatnią wyłącznie ze względu na powinowactwo jej przewodniczącego, Pąckiewicza z niegdysiejszym miejscowym hrabiostwem i z obawy władz, że a nuż młodemu, ambitnemu człowiekowi strzeli do łba, domagać się zwrotu majątku, jak mu radziła część rodziny. Tymczasem Marcin Pąckiewicz urzędował w bocznym skrzydle pałacu, a teraz właśnie wybiegł rączo z budynku zapinając guzik marynarki i kłusował w kierunku żwirowego podjazdu. Na widok samochodu nieco zwolnił tempa, ale już drzwiczki się otwierały, już stopa obuta w czarny sztylp stąpnęła stanowczo na żwirze, już za stopą podążała okazała reszta odziana w czarne spodnie, czarną marynarkę rozpiętą i odsłaniającą bogato zdobiony szlachetnymi kamieniami złoty krzyż. Skromna koloratka dopełniała wizerunku. Gość stanął w całej okazałości i pieścił spojrzeniem gmach pałacu, trzeba uczciwie przyznać bardzo starannie utrzymany przez urząd. Młody Pąckiewicz wytarł lekko spoconą dłoń o spodnie i przypadł do pierścienia. - Witaj, stryju! - Daj spokój, młody. Jestem tu incognito. Ale pierścień możesz ucałować – dodał gość łaskawie. - Incognito? Pąckiewicz rzucił niepewne spojrzenie na veyrona, który lśnił niczym wielkie UFO przed urzędem miejskim. Gość zrozumiał. - To prywatny – wyjaśnił. – Chodzi o to, że służbowy został na parafii. - Aha. To zapraszam stryja do biura. - Dawno nie byłem u ciebie. Pięknie tu, no no. – Gość wprawnym okiem szacował wartość budynków i przyległych terenów. – Muszę przyznać, że dbają urzędniki o naszą spuściznę. Pąckiewicz przytaknął nie wdając się w dyskusję. Dreptał wokół gościa chcąc go jak najprędzej wprowadzić do biura, by uniknąć sensacji. Już widział, poruszenie za ratuszowymi firankami. Trudno, pomyślał, i tak nie da się tej wizyty utrzymać w tajemnicy. Pogodzony z faktami od razu uspokoił się wewnętrznie. Całe życie go uczono, że z losem się nie wygra, choć próbować czasem warto. Widać tak miało być. Otworzył pięknie rzeźbione drzwi, obok których widniała elegancka, emaliowana tablica z napisem „Zielony Gumiak” i przepuścił gościa. - Nigdy nie myślałeś o zmianie nazwy, synu? – spytał gość. - Nie, stryju. To kwestia tradycji. Wszak Zielony Gumiak widnieje w herbie Pąckich. - Chyba kalosz! - Z francuskiego „galoche”. To one przywróciły nasz ród do świetności. Gdyby nie fabryka ojca prapraprababki Pąckiej świętej pamięci... szkoda gadać. Ale po wojnie zmieniono herb, żeby było bardziej ludowo, a mniej herbowo. Jest gumiak. Przecież stryj zna tę historię. - Jak zwał, tak zwał. Duchowny ze zrozumieniem skinął głową i przeparadował do kolejnych otwartych na oścież drzwi sekretariatu. Na jego widok stojąca tam prześliczna filigranowa blondynka zakrzyknęła gościnnie: - Bądź pozdrowiony, Ojcze Wszechmocny! - A tej co? – spytał gość odwracając się do bratanka. – Głupia jakaś czy ateistka? - Ojcze Geologu? – poprawiła się niepewnym tonem sekretarka, a jej usteczka wygięły się w podkówkę. - Zrób nam kawę, proszę – Pąckiewicz próbował ratować sytuację. - I podaj no, dziecko, koniaczek. Znużonym podróżą – rzucił łaskawie gość wparowując do gabinetu przewodniczącego. – Noooo – stwierdził z satysfakcją moszcząc się w skórzanym fotelu za biurkiem – ładnie tu. Obejrzał wszystkie przedmioty stojące na biurku, kilka poprzestawiał i rzucił życzliwszym okiem na krewnego. - Dobrze młody. Nie będę tu siedział wieki całe, bo mnie interesy gonią. Wiesz, że nie mam czasu na duperele, muszę moich owieczek doglądać, żeby mi się nie zbiesiły. Mów! Jak się sprawy mają? Taka okazja trafia się raz na sto lat! Nie możemy jej przepuścić.

Pogoda sprzyja rowerowym wyprawom, ale strzeżcie się upiorów na drodze

"Koła roweru sunęły po wyasfaltowanej drodze szumiąc monotonnie. Tokarski jechał bez pośpiechu rozkoszując się ciepłym popołudniem. W powietrzu latały dokuczliwe muszki, ale komendant postanowił nie zwracać na nie uwagi. Niesłusznie, ponieważ poczuł nagle dotkliwe ukąszenie i piekący ból na szyi. Szarpnął głową, uderzył się mocno dłonią w piekący kark, przednie koło roweru wpadło na kamień. Komendant szarpnął kierownicą, ale rower stanął dęba zrzucając pasażera na wyasfaltowane pobocze. Tokarski uratował się przed upadkiem, jednak przyklęknął w dziwnej pozycji wbijając sobie boleśnie w kolano ostry kamień. Zaklął szpetnie i pozbierał z drogi siebie samego oraz rower. Spojrzał na kolano. Strużka krwi sączyła z rozciętej ranki. - Boli? – usłyszał ciche pytanie. Spojrzał na kobietę, która pojawiła się obok niego nie wiadomo skąd. Popatrzył za siebie, jakby spodziewał się znaleźć odpowiedź za plecami, lecz na drodze było pusto. - Trochę, jak to rozcięcie. Nic wielkiego – stwierdził i przyglądał się kobiecie z zainteresowaniem. Poza wyjątkową urodą uwagę przykuwał jej strój. Stanowczo nie z tej epoki. Właściwie z żadnej epoki. Komendant nie widywał na co dzień tak ubranych kobiet. Kremowe koronki, obcisła suknia, jakby miejscami podarta... Nawet to wyglądało seksownie musiał przyznać. Tokarski szybko dokonał kilku operacji myślowych w celu ustalenia, kim może być tajemnicza nieznajoma. Zastanawiał się, jaką mogła mieć do niego sprawę. Bo nie wątpił w to, że upiory nie pokazywały się ot tak dla zabawy. No chyba, żeby straszyć, ale przecież ona nie straszyła. Poza tym miałaby straszyć gliniarza? Tokarski nie znał zbyt dobrze zwyczajów istot nie z tego świata, ale jakoś nie przypominał sobie, żeby... - Chciałam cię poznać – przerwała tę gonitwę myśli. - Poznać? Mnie? A w jakim celu? Żeby złożyć zeznania? Tamara roześmiała się i wzruszyła ramionami. - Upiór byłby wiarygodnym świadkiem? - Wątpię, żeby przełożeni chcieli czytać taki raport. Tamara przykucnęła niespodziewanie i przysunęła twarz do rany. Już miała mlasnąć zamaszyście językiem, ale komendant odskoczył. - Ani mi się waż! Tamara oblizała usta i spojrzała mu w oczy. Tokarski poczuł lekki zawrót głowy. - Chcę ci tylko pomóc. Potrafię wyleczyć ranę – wyszeptała i zlizała krew. - Idź precz! – wrzasnął komendant i znowu odskoczył. - Jesteś niesprawiedliwy! – zaprotestowała. – Ja do ciebie z sercem, a ty co? - Nie lubię, jak mnie liżą – oznajmił chłodno. - Jesteś pewien? Tamara zmrużyła oczy i wpatrywała się w komendanta, jakby potrafiła czytać w jego myślach, a jemu stanęły przed oczami wszystkie fantazje spełnione i niespełnione. Wziął głęboki oddech. - Molestowanie funkcjonariusza na służbie jest zabronione. Tamara podeszła bliżej. - Przecież nie jesteś na służbie. - Ja zawsze jestem na służbie! - Jak sobie życzysz – szepnęła Tamara, a komendant poczuł, że świat wkoło stał się zupełnie nierealny.(...)" P.S. wybaczcie formatowanie, ale czemuś blogger nie chce zachować formatu książki, a ja nie mam czasu przepisywać powieści ;)

Wiadomość o przyjeździe ojca Pąckiewicza

zmobilizowała wszystkich mieszkańców plebanii. Wikary Pawlak runął czym prędzej zrobić porządek w piwniczce z winem mszalnym i pochować część zapasów, Anka poszła szykować pokój gościnny, strzyga Monika fuczała i naprzykrzała się pozostałym „rezydentom” przewidując najczarniejsze scenariusze współżycia pod jednym dachem z dostojnym gościem. Proboszcz, który osobiście odebrał telefon od ojca Pąckiewicza, postanowił się nie angażować emocjonalnie. Szkoda było jego nerwów, a miał zbyt wiele spraw na głowie. No i przecież ojciec Pąckiewicz przybył w związku z tragicznym zaginięciem swojego krewnego. Należał mu się szacunek i współczucie. Innych motywów i konsekwencji tej wizyty proboszcz postanowił się nie domyślać. Trochę niepokoił się o nowe witraże, nie miał bowiem pewności, jak Alonzo zareaguje na gościa. Zaobserwował jednak, że zjawy i upiory doskonale sobie radziły z innymi śmiertelnikami. - Z nim nikt sobie nie radzi – zrzędziła Monika łażąc krok w krok za proboszczem. - A tam, gadanie. Przecież wam nie zagraża. Nie będziecie mu się pokazywać i po krzyku. - Otacza go zła aura – warknęła Monika. Gdyby strzyga nagle wypiękniała, nie wzbudziłoby to większego zdumienia proboszcza. - O jakiej znowu aurze opowiadasz? No i nie obraź się, ale co upiór może wiedzieć o dobrej aurze? - Oj, proboszcz to czasem taki stereotypami leci, że aż strach – skarciła go Monika. – Ten świat nie jest tak urządzony, że upiór to zło, a... – tu Monika się zawahała – reszta jest dobra. „Ilekroć grzeszą, grzeszą pod płaszczykiem dobra”. - Czytałaś Tomasza z Akwinu? – Mątwicki nie posiadał się ze zdziwienia. Monika łypnęła chytrym okiem. - Proboszcz ma bardzo ciekawą bibliotekę. Ostatnio nie najlepiej sypiam, więc sobie czytam. I jeszcze jedno fajne zdanie znalazłam: „Jedna kulturalna osoba to zbyt mało, aby podnieść poziom imprezy chamów, natomiast jeden cham zepsuje każdą kulturalną imprezę.” To Bertrand Russell, zna ksiądz? – dodała niewinnym tonem. - Już tak nie prorokuj, będzie dobrze. Poradzimy sobie przecież. I dość tego gadania. Mam mnóstwo pracy. To powiedziawszy proboszcz Mątwicki wyszedł, by dopilnować prac na nowym cmentarzu, a Monika pognała do starego grobowca, w którym trwało szkolenie nowo upieczonego wampira. (fragment powieści)

Tydzień mija mieszkańcom Dyrdymałów pracowicie,

a więc szybko. Pomyśleć, że już czwartek! Zajęci pracą i codzienną rutyną ludzie i nie-ludzie zdążają do kolejnego weekendu. O ile z perspektywy takiego wąpierza, który może żyć kilkaset lat a nawet więcej, jeśli jakiś łowca wąpierzy się na niego nie uweźmie, tydzień mija jak mgnienie oka, o tyle miniony tydzień dla istoty ludzkiej to... hm... miniony tydzień. Jeden mniej. Też mija jak mgnienie oka. Tylko strzyga Monika była bardzo zajęta, bo odkryła wiele ciekawych książek w bibliotece proboszcza Mątwickiego. Od środy chodzi za proboszczem i próbuje dyskutować na wybrane tematy, ale proboszcz pozostaje czemuś nieufny.

Piątek w Dyrdymałach

Wygląda jak piątek gdziekolwiek. Wdowa Dymowiecka spoziera zza firanki, bo wydawało się jej poprzedniego wieczoru, że widziała sąsiada z naprzeciwka, który rzekomo zaginął, potem został znaleziony na skałkach z rozerwanym gardłem, następnie wylądował w chłodni w miejscowym markecie Eldorado, a na koniec z niej zniknął. Trudno się jednak czegokolwiek dopatrzyć przez szczelnie zasłonięte okna mieszkania sąsiada. Domyślając się ingerencji sił nieczystych wdowa postanawia porozmawiać o tym z ojcem Pąckiewiczem. Kot prycha.

Rada miejska w Dyrdymałach

postanowiła, że wszyscy urzędnicy będą bezpartyjni, dzięki czemu nie trzeba będzie się kłócić kto jest rządzącym a kto opozycją i będzie można się zająć sprawami miasta. Babka Maćkowiakowa nie wierzy w powodzenie tej inicjatywy i na wszelki wypadek warzy specjalny napój niwelujący zapędy do pieniactwa. Sekretarka pani burmistrzyni obiecała już, że doleje wszystkim do służbowej kawki. Potajemnie, ma się rozumieć.

Tymczasem, jak się okazuje, w Londynie...

- Drake... Lord zwolna wracał do rzeczywistości. Poruszył niemrawo ręką. - Drake! Lord przełknął z trudem gęstą ślinę. - Co? Kto?... - To ja, Drake, twój Pan. - Pan? To Pan, Panie? Nic nie widzę. Gdzie ja znowu jestem? - ... - Znam tę wilgoć... O, nie... znowu kanały? - Zawsze w nich lądujesz, Drake. Tak działa klątwa kropidła. - Ach tak, już sobie przypominam. Ksiądz machał kropidłem. - Zbieraj się, Drake. Jesteś potrzebny w Dyrdymałach. Wracasz tam i to biegusiem! - Tak, Panie. - ... - Panie?... Słyszysz ten dźwięk? - Słyszę. - Big Ben? Znowu Londyn? - ... - Ki diabeł? - Pilnuj języka, Drake.

W wietrzne dni...

Ależ to się trudno wymawia. W wietrzne dni wrykołaki łapią doła. I wtedy lubią sobie wypić, powiedzmy jednego. Dlatego dziś Alonzo nie maluje witraży. Wczoraj bowiem zstąpił wraz z wikarym Pawlakiem do piwniczki, żeby się podreperować na duchu... na duszy... na tym, co się kołacze w takim wrykołaku.

Leniwa niedziela w Dyrdymałach

Za oknem marzec, ani zimowy ani wiosenny. Upiory pochowane, ludzie niemrawi. Tylko Alonzo pozostaje obojętny na kaprysy pogody, która go ani ziębi ani grzeje. Alonzo maluje nowy witraż. W miasteczku trwają masowe przygotowania do rodzinnych obiadów, a mieszkańcy zajmują się dwoma tematami: referendum na Krymie oraz kto zajumał boeinga? Tylko Ernest Zawada wzrusza ramionami, kiedy żona próbuje konwersacji. "To kosmos, kobieto!", zauważa Ernest. "Gdzie Krym a gdzie Dyrdymały"? Zawada rozmyśla nad swoją przyszłością. Skończył czterdziestkę, dzieci podrosły, żona gospodarna, przedsiębiorstwo pracuje... Może by tak polityka? Nawet zaczął czytać programy dwóch konkurujących między sobą partii, ale jako pragmatyk szybko doszedł do wniosku, że to sprawa drugorzędna. Przecież nie chodzi o to z kim albo dla kogo, chodzi o to, żeby wygrać. A w przyszłości może jakaś Bruksela? Tak bliżej emerytury...

Dyrdymalski szmatławiec "Fakt Autentyczny"

donosi o utrudnieniach, jakie czekają mieszkańców miasta w najbliższy weekend związanych z wymianą słupków na chodnikach. Dziennik przypomina, że słupki zaczęto stawiać na wniosek Rady Miejskiej, a pierwszy przetarg wygrał Ernest Zawada, miejscowy potentat w wielu branżach. Obecny przetarg wygrał ten sam Ernest Zawada, co zawdzięcza, jak twierdzą złośliwi, dobrym stosunkom z panią burmistrzynią. Fakt Autentyczny nie daje jednak wiary plotkom, a podkreśla konieczność wymiany słupków metalowych w kolorze biało-czerwonym na słupki żeliwne, bardziej trwałe. Przynajmniej do następnego przetargu.

Ścieżką w dół

Jeśli zaś zejdziemy tą ścieżką w dół, to ona będzie coraz szersza i wygodniejsza, z lewej strony dołączy do niej bita droga, którą inżynierowie wynajęci przez eko organizację Zielony Gumiak dojeżdżają do skałek. Bardziej w dole bita droga łączy się z asfaltem. I teraz uwaga: asfaltową szosą w prawo przez lasek dojeżdżamy na plebanię mijając po drodze cmentarz. W lewo zaś droga wiedzie do Dyrdymałów. Dla komendanta Tokarskiego trasa z komendy w Dyrdymałach do cmentarza albo na skałki to raptem jakieś 10 minut na rowerze. Ale komendant ma kondycję. No i wygląda.

Łąka

Na łące, którą tu widać, najczęściej można spotkać babkę Maćkowiakową. Zwłaszcza, jeśli się wybierze bladym świtem. W odpowiedniej porze roku, kiedy już się zazieleni, babka zbiera tu te swoje ziółka, musze skrzydełka i inne specyfiki, z których potem wyrabia specjalne mikstury, napary i co tam jeszcze wyrabiają mądre babki. Ścieżka po prawej stronie prowadzi prosto na skałki. Tak, te skałki, gdzie w niewielkich jaskiniach mieszkają miejscowe nietoperze pozostające pod ochroną prywatnej organizacji ekologicznej Zielony Gumiak. Ale dobrze wiemy, że nie tylko o ochronę latających myszy w tym chodzi...

Miasteczko

Pamięta ktoś małą galijską wioskę, która oparła się Rzymianom? Dyrdymały, prastara polska osada, dziś oczywiście w randze miasteczka, też się niedawno oparła atakowi żywiołu. Woda najbardziej spustoszyła część miejscowego cmentarza uwalniając ... w najlepszym razie kości. Czy i jak żywioł wpłynął na mieszkańców Dyrdymałów, które niczym soczewka skupia ludzkie (nasze) zady i walety? Jak żyć po nawałnicy? O tym następnym razem.